با واژه انتظار بد تا کردیم !

خوب میشناسمت آقا!!!

می شناسمت.

می پرسند:میشناسی اش؟

می گویم:خوب،خوب!

شک میکنم.البته نه خوب خوب،ولی امیدوارم بهتر از دیگران.

می گویند:پس از او بگو!

می گویم از کجا شروع کنم؟

می گویند از هر کجا که میخواهی؛ازصفات،اخلاق،ظاهرش.

می گویم:ظاهرش جوان ونیرومند،رنگش گندمگون،بلند پیشانی،بینی کشیده وزیبا،چشمان سیاه ودرشت،ابروانی پر

پشت وبرجسته،شانه ای پهن،موهای مجعد وخالی بر گونه...

می پرسند:اخلاقش؟

می گویم:اخلاقش عین پدران بزرگوارش است؛مایه آرامش،برکت،هدایت،داناترو با درایت تر از همه،لباس خشن،غذایش

نان جوین،صبرپیشه،باصلابت،عابدترین،دلیرترین وجواد.

می پرسند محل زندگی اش کجاست؟؟

پاسخ می دهم:نشانی اش را به من نداده،البته نمی شودگفت نداده؛ولی خوب!

می گویند :خودت هم فهمیدی چه گفتی؟

می گویم :راستش فرموده هر وقت کارم داشتید کجاها بیایید،ولی محل زندگی فعلی اش را نمی دانم؛اگر محل زندگی

گذشته یا آینده اش را بخواهید بلدم.

تعجب می کنند:آینده اش را؟!

می گویم:بله!قرار است بعدها در کوفه ساکن شود؛مثل پدر بزرگوارش امیرالمومنین(علیه السلام).

می پرسند :حالا قرارتان کجاست؟

جواب میدهم:خیلی جاها.مثلا جمکران؛همین نزدیکی است،البته گاهی خودش به بعضی از با معرفت ها سر می زند.

می پرسند:چه جور آدمی است؟

می گویم:"یاعلی"بگویی،تا آخرش همراهت هست.تو او را فراموش می کنی،او تو را فراموش نمی کند.

می پرسند:جوری حرف می زنی که انگار فامیل ویا خویشاوند هستید!

می گویم:بله! نسبتی داریم.

می پرسند:چه نسبتی؟

می گویم:مولایم هستند.

گفت وگو تمام میشود.از هم که جدا می شویم،رو می کنم به شما که نمی دانم کجا هستی ومی گویم:

«درست گفتم آقا جان !؟ اگر چیزی اشتباه گفتم،اگر لاف زدم،شما ببخشید.

آبروداری کردم،آخر زشت است جلوی دیگران بگویم مولایم را خوب نمی شناسم.»

م م 1396/08/21 ساعت 15:24

1 نظر

برای عدالت می نویسم...

می نویسم، برای روزهایی که عطر عدالت، کوچه های دلتنگی را لبریز کند و نسیم شادی بخش شاپرک ها چتری برای دلخوشی شمعدانی ها باشند.

به امید روزی که یک بار دیگر، صدای دلنشین بلال، از مأذنه های شهر بلند شود و خستگی را، از تن منتظران بزداید.

به امید روزی می نویسم که پیچک های عاشق، از روشنای پنجره ها بالا روند و دست در دست ابرها با آسمان پیوند بخورند.

دلخوشیم برای فردایی که بهار، پیراهن سبز خود را بر تن کند و پروانه ها، تمام کوچه باغ ها را با بال های طلایی خودشان جارو کنند و زمین، از دست های مهربان باران، فراوانی بنوشد و آن گاه است که مطمئن می شوم،

«هزار آیینه می روید به هرجا می نهی پا را همین قدر از تو می دانم، هوایی کرده ای ما را

میان چشم هایت دیده ام قد می کشد باران ... و اندوهی که وسعت می دهد بی تابی ما را»

آقای مهربان! هزار و این همه سال است که خنده ها، از لب ها گرفته شده و کوچه های امید، در حسرت یک بهار ماندگار تکیده. احساس ها در خود فراموشی خاموش می شود، وقتی که پرچم های رنگارنگ تزویر، بر فراز ویرانی های تمدّن در اهتزاز باشد.

مهربان همدم! روزگار بدی شده است. برای تمامی عاشقانت. از خود می بریم و با گناه پیوند می خوریم و در گرداب معاصی دست و پا می زنیم و کسی به داد دلِ تنگ ما نمی رسد.

... تو می دانی، بسیار سخت است که باشیم و از نیامدنت گلایه نکنیم. سخت است که تو را برای چهار فصل امید، نخوانیم و در خود بپوسیم.

در روزگاری که پرستوها، از سرزمینِ وجودشان کوچ می کنند و تحمل سوز تازیانه های فراق را ندارند، جان می کَنیم. دریاها در رکودی به وسعت یک باور، می میرند و از دلِ دریاها مرداب ها جان می گیرد و ماهی های سرخ عاشق، در حسرت امواج خروشان دریا، پولک های طلایی خود را در تُنگ کوچک تنهایی شان می شویند و فریاد می زنند که:

«ای آخرین ترانه و ای آخرین بهار باز آکه بی حضور تو تلخ است روزگار

مولای سبزپوش من، ای منجیِ بزرگ تعجیل کن که تاب ندارم درانتظار.»

م م 1396/08/19 ساعت 09:37

3 نظر

گل بی خار کجاست!؟

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

....

غنچه از خواب پرید ... و گلی تازه به دنیا آمد ...

خار خندید و به گل گفت : سلام ... و جوابی نشنید ...

خار رنجید ولی هیچ نگفت ...

ساعتی چند گذشت ... گل چه زیبا شده بود ...

دست بی رحمی آمد نزدیک ... گل سراسیمه ز وحشت افسرد ...

لیک آن خار در آن دست خلید ... و گل از مرگ رهید ...

صبح فردا که رسید ... خار با شبنمی از خواب پرید ...

گل صمیمانه به او گفت : سلام ...

گل اگر خار نداشت، دل اگر بی غم بود، اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود،

زندگی ،عشق، اسارت ،قهر ،آشتی، هم بی معنا بود

م م 1396/08/18 ساعت 16:11

2 نظر

فردا باید باران ببارد بر کویر دل هامان

فردا کاش باران ببارد بر کویر دل هامان

آن قدر هم که فکر می کردیم، زندگی ساده نیست ای مردم ، این گونه که درختان در باد ناله می کنند، این گونه که کوه پیشانی چروک کرده ، فردا باید باران ببارد.

فردا حتما باران می بارد بر گل های پلاسیده ی پیراهن من ، بر شانه های افتاده ی دل تو ، بر موهای جو گندمی مردانی که در سایه روشن آفتاب راه می روند و ترانه می شوند.

فردا باید باران ببارد ، بر گرگ و میش زندگی ما که هنوز نتوانسته است خودش را نجات دهد از نگاه نگران زن همسایه ، خودش را نجات دهد از قضاوت های ناشیانه مغازه دار محل ،خودش را خلاص کند از دست کت و شلوارهایی که در باد راه می روند و صدای سکوتشان تاریخ را کر کرده است .

آن گونه که فکر می کردیم زندگی ساده نیست ، زندگی بارانی ست که بی رحمانه بر همه می بارد.

زندگی می آید و می رود ، بدون آن که اعتنایی کند به چشم های هراسان پیرزنان ، به نگاه های کدر مردان سالخورده ، به دست های جست و جو گر جوانان و پاهایی که در کودکی می دوند .

رندی می گفت: هی همسایه! زندگی شاید همین باشد، همین لبخندهایی که تا نیمه می آیند و بر می گردند، همین گریه هایی که استمرار دارند، همین سلام و علیکی که در اثر عادت مزمزه می شود، همین روزنامه هایی که هرروز با کلماتی مشکوک مردم را سرگرم می کنند، همین درختانی که سیاه شده اند؛ همین آفتاب کدر، این پل های سیمانی و این مردمی که برای ندیدن هم سفره نذر می کنند!!

اما صدایی از درونم می گفت:

نه ، نه ، زندگی باید " نه این " باشد.

زندگی نام شیرین مردمی است که هرروز بیستون بیستون فرهاد می پروراند . زندگی عشق شریف و شکوهمندی است که از دلمان جوانه زده است تا در حیات دیگری جوانه زند و جهان را به جوانی کشاند.

چرا که پیش از ما سرودند: جهان عشق است و دیگر زرق سازی

همه بازیست الا عشق بازی

زندگی باید " نه این باشد "

م م 1396/08/18 ساعت 14:19

4 نظر